Geuren

When you find yourself
In some far off place
And it causes you to rethink some things
You start to sense that slowly
You're becoming someone else
And then you find yourself

Brad Paisley - Find yourself

Het leven is steeds weer een ontdekkingsreis, een stukje van jezelf vernieuwen. Soms gaat het hard tegen hard, heb je moeite met veranderen. Andere keren gaat het als vanzelf, dat noemen ze het "wijzer" worden met de jaren. Alle veranderingen ten spijt zijn er nog steeds dingen die heerlijk hetzelfde blijven, een rustpunt doorheen het leven vormen. Een poort naar vroeger en een doorgang naar later. Een van die dingen, zo besef ik, zijn geuren. Onlangs las ik een zeer inspirerend verhaal op "The Art of Manliness" over wat nu precies 'mannelijke' geuren waren. Die geuren die als geen ander 'mannelijkheid', en dat is een ruim begrip, evoqueren ?

Het heeft mij aan het denken gezet. Net zoals Marcel Proust een intrigerende roman, Du côté de chez Swann, afleidde van één enkele vluchtige geur die hem terugbracht naar zijn adolescentie, zo heeft iedereen wel geuren die de persoon in staat stellen zich te identificeren, zich te manifesteren zo je wilt. Natuurlijk is dit niet enkel beperkt tot mannen en natuurlijk veranderen voorkeuren in de tijd, maar sommige geuren blijven datzelfde fijn gevoel opwekken. Ik heb heel lang zitten nadenken over hoe dit in mijn plaatje paste. Het is een introspectie en ik vond het een prachtige oefening. Het dwingt jezelf tot het overschouwen van wat je beleefd hebt en wat steeds een constante was in jouw leven tot nu toe. Waar enkele geurmoleculen al niet toe kunnen leiden !

En even natuurlijk is mijn eerste keuze: oude auto's en hun bijhorende techniek. Ik ben zo opgegroeid met een grote liefde voor auto's en het is nooit voorbij gegaan. Het heeft gewoon iets, dat mechanische draaien en brommen. Elke oude auto met zijn eigen geluid en zijn eigen karakter; het roept nog steeds een speciaal gevoel op ook al weet ik dat het inmiddels al een gedateerd liedje is... Mijn verstand zegt dat ik het moet laten en zo milieuvriendelijk mogelijk moet zijn, maar de bekoring blijft. Ik heb het wel enkel met oude auto's waar de mechanica heerst en niet de electronica. Dat ziet men niet en dicht men dan ook geen karakter toe in tegenstelling tot trillende riemen en cylinders en mechanische raderen in de versnellingsbakken die met een geruststellende "klonk" in hun versnellingen gaan liggen.

Hetzelfde geldt voor tractoren. Ik heb iets met oude diesels, die rustige kracht achter dat regelmatige bonken van de cylinders.

Werkschuurtjes die ruiken naar roest, smeerolie, oud gereedschap ...

... en vervallen auto's in weiden, het evoqueert speciale geuren die in mijn herinneringen blijven. Geuren die mee bepaalden wie ik ben.

Dat ondervind ik dan ook nog steeds met mijn busje. Aan de motor of uitlaat werken vind ik heerlijk met al die vluchtige geuren van een oude dieselmotor die al een leven hard werk achter de rug heeft. Het is een beetje zoals binnenkomen in het huis van jouw grootouders of overgrootouders; zo'n geur van een lang leven.

Maar ik zou natuurlijk geen bioloog zijn als ik ook niet opgroeide met het bos. Dat cliché van de vochtige bosgeur, het is waarheid. Zeker als het net geregend heeft zweeft de vochtige grondlucht door de lucht, vervuld van humus en vergankelijkheid maar ook een herinnering aan het leven in het bos.

Daarbij hoort ook die andere bepalende geur, de geur van pas geveld en verzaagd hout. Houten meubelen. Kleur, textuur maar vooral die geur zorgen steeds voor een aangename roes van rust in een jachtig leven.

Net zoals oude houten boerenschuren dat doen. De geur van het zweet des aanschijns.

Maar de sterkste associatie met nostalgie en toekomst zijn coumarines, de stof die vrijkomt bij de afbraak van plantensuikers en mee verantwoordelijk is voor de typische hooigeur. Hooi. Al wie opgegroeid is op het buiten weet wat ik bedoel -behalve de hooikoortslijders misschien-.

Een overblijfsel van het boerenbloed in mij is die voorliefde voor de geur van groot vee, de mest, de huid, het zweet... Koeien hebben bij mij altijd een speciale rol gespeeld -vroeger wou ik dierenarts worden voor koeien en honden-, en ik blijf het geweldige, fotogenieke dieren vinden. Want ondanks hun domesticatie hebben zij, net als de hond en kat, nog een beetje dat rebelse karakter van hun voorouders bewaard. Dit geldt zeker voor Limousins, mijn absolute favoriet !

Moestuingrond en wortelen of selder die men net uit de grond haalt, gekneusde preibladeren, vers gedopte erwtjes, het hoort er ook allemaal bij. Toen ik klein was mocht ik bij mijn grootouders een stukje van de moestuin zelf onderhouden. Wortelen, zonnenbloemen en maïs samen met wat boontjes behoorden tot mijn opbrengst, wat mij zo fier als een gieter maakte.

Last but not least: waar zou dit overzicht op slaan zonder die beste vriend van de mens, de hond. Darko, die mij overal volgt, maar ook de honden die ik gekend heb en waar ik aangename herinneringen aan bewaar, zij zorgen voor mijn beste terugmijmeringen met een stille glimlach.

Dit lijstje is vanzelfsprekend totaal subjectief maar ik nodig mijn lezers uit om hier ook eens over na te denken, het is een heel aangename oefening die mensen steevast een glimlach zal bezorgen.