Zeelandse natuurlijkheid

Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.

Stolen Child - William Butler Yeats (1889)

Gehoor gevend aan een stille lokroep van Zeehond en Zeevogel gaven we midden februari toe aan de verlokkingen van winters Zeeland, op zoek naar een wilder gevoel, wilder dan Vlaanderen ons kan bieden. In de uitgestrekte duinenrijen en open landschappen van Nederlands Zeeland is de illusie van natuurlijkheid meer voltooid dan het ons ooit zal lukken in dit overbevolkt landje.

Duizenden ganzen zoals deze Rotganzen (Branta bernicla) trekken rondom ons en honderden Wulpen (Numenius arquata) samen met andere steltlopers bezetten de weiden, akkers, stranden en grachten in een gure wind die snijdt door elke jas.

Een enkele meeuw schreeuwt en de branding ruist als altijd maar het is stil in de koude. Alsof het land wacht. Een mistige sluier trekt langzaam op. Het is stil.

Op een enkele Bruine kiekendief (Circus aeruginosus) na die in de rietkragen andere vogels opjaagt is het rustig vertoeven in de polders langs de Inlagen tussen Colijnsplaat en Neeltje Jans.

Behoorlijk wat vogels hebben de voorbije koudegolf niet overleefd en hun lichamen bezaaien de vloedlijnen zoals deze onfortuinlijke Scholekster (Haematopus ostralegus). Jack London, schrijver van Call of the wild, zou het de normaalste zaak vinden : leven en sterven zijn nu eenmaal verbonden in het kadans van tijd en overleven.

Dat geldt ook voor deze foeragerende Grijze zeehond (Halichoerus grypus) en dat geldt evengoed voor ons, Homo sapiens, in een steeds veranderlijke omgeving die wij wispelturig noemen maar die wij zo grotendeels geschapen hebben.

Soms kiezen mensen, zoals een vriend van mij onlangs, ervoor om zelf het heft in eigen handen te nemen inzake hun levensloop. "Er zou meer moeten zijn. Hoe dat te vinden weten we niet. Maar een Einde is er zeker."; ik kan er niet achter staan maar ik kan niet anders dan hun keuzes te respecteren. Wat zijn wij tenslotte meer dan een paar moleculen en een paar ogenschijnlijke wetten ? Toch hou ik teveel van leven om het zo te beschouwen. Leven, zoals hier in het gure Zeeland, is exact wat het is : leven. Ik kan het niet anders benoemen. Je kan mij verslaafd noemen, ik noem het alleen maar natuurlijk. Natuurlijker dan de wereld die wij rondom ons gebouwd hebben.

Filosofie begon als een kenniszoekende richting. Zo ook hier in Zeeland met eenvoudige vogelboeken, kaarten en plezier. Wat is er meer nodig ? Beslommeringen zijn even van de schouders afgegleden.

Meer ? Oprechte nieuwsgierigheid en verwondering, dag in, dag uit. Dat is wat Gert hier demonstreert en waar ik nog het meest in geloof. Mensen die verwonderd geraken, zij leven.

En zo vervliegt de dag zoals deze Nonnetjes (Mergellus albellus) in een kalme avond.


Deze post is opgedragen aan Maxim. Rust in vrede vriend en ik zal je nog steeds in gedachten meevoeren op de vogeltochten die wij zo graag deden...