Op wiegende golven

I'm a hermit at a wild raging sea
a forlorn war zone only I can see
Hidden thoughts on lee
My toes kick the stones and the pebbles
lessening a pain that thrives and never ebbs
As the sound recalls scenes past,
downwards the beach I hurried fast
to find a prevailing wind and try, fly
like the petrels on the move to the sky ...

VAG@2011

7.50am, 13 november 2011. Het is zover, we varen eindelijk weer uit met de Albatros. De dag zou weerskundig heel anders verlopen dan vorige keer maar de zonsopgang boven Oostende was alleen al het vroege opstaan waard. De ware die-hards onder de vogelaars checken zelfs de stasketsels op steltlopers.

Pieter glimlacht, het langverwachte avontuur kan beginnen ! De koude wind giert langs de boot maar als die gevederde dieren zich er niet aan storen en zotte vluchtige capriolen uitvoeren, deert het ons ook niet.

Zo ontdekken we weer een "lifer" : een Grote jager (Stercorarius skua) die deze dag meermaals zouden komen opduiken, zelfs één keer met de stukken zeldzamere Middelste jager (Stercorarius pomarinus). Dit was al voldoende voor een geslaagde dag maar het zou hier niet bij blijven ...

Pieter (het tweede exemplaar) keek zich letterlijk de ogen uit.

Hij deed dat met alle recht, net als de andere opvarenden want zo waren de Drieteenmeeuwen (Rissa tridactyla) ook volop bezig met hun vliegoefeningen. Sierlijk wendden ze af en stegen ze, na de golven bijna geraakt te hebben, in een wijde boogvlucht weer op.

Maar sierlijk of niet, dit is de natuur : competitie en overleven zodat je jouw genenset kan doorgeven aan de volgende generatie. Mensen kunnen alles nog zo schattig of vies of oneerlijk vinden, dit is wat het is zonder verbloemen. Deze Drieteenmeeuw maakt dat hij wegkom met een net opgepikt stukje visafval, achternagezeten door een soortgenoot.

Een juveniele mantelmeeuw staat op vliegen om mee te delen in het visafval dat over boord gegooid wordt.

En dan komt voor mij het mooiste van de dag en datgene dat meteen mijn reeds geweldig natuurjaar perfect afwerkt. Alken (Alca torda) ! Ze vliegen volop over het water en af en toe pauzeren ze, zoals op deze foto waar de Alk (links) rustig meegolft langs een Zeekoet (Uria aalge). Alken behoren tot mijn favoriete vogels maar ik had ze nog nooit gezien, ondanks een verkeerde determinatie van een plastic hondje (lang verhaal ...) en een aangespoeld dood exemplaar op Texel, bleven ze een nobele onbekende voor mij tot deze zonnige voormiddag op de Albatros. De "vloek" lijkt opgeheven : ik heb ze eindelijk gezien, onze noordelijke pinguïns ! De verwondering werd er alleen nog maar groter op.

Een andere Zeekoet duikt dichter bij de boot op, glanzend in de middagzon. Zeekoeten horen net als Alken bij de familie van de Alcidae met 24 soorten, allemaal strikt verspreid in de noordelijke hemisfeer. Door convergente evolutie, door het innemen van gelijkaardige ecologische niches, lijken ze sterk op de Spheniscidae, de zuidelijke pinguïns, maar ze zijn anatomisch zeer verschillend en kunnen nog vliegen (op enkele uitgestorven soorten na).

Een Dwergmeeuw (Hydrocoloeus minutus) kijkt vergenoegzaam rond.

Jan-van-Genten (Morus bassanus) blijven ware meesters van het luchtruim boven de Noordzee, zowel als ze in een meesterlijke vrille achter een vis duiken als ze majesteus en schijnbaar moeiteloos over ons zweven.

En dan, als bij donderslag, varen we een zware mistbank binnen. Deze mistbank zou zelfs nog uitbreiden en uiteindelijk de ganse kust omhullen. Zichtbaarheid werd verminderd tot een 30 meter en van zeezoogdieren spotten was er helaas weinig sprake meer.

Maar af en toe werd de zichtbaarheid iets beter en diverse vogels kwamen nog steeds op onze gele schuit af, belust op voedsel. Roel staat klaar met zijn camera in de aanslag.

De golven werden ruwer met de opstekende wind en het spatwater vloog met geregelde tussenpozen op het dek en zelfs tot op het boegdek.

Onvoorspelbaar en grillig, zo is de Noordzee en ik kan er alleen maar kalm van genieten, warm weggedoken in mijn winterjas. En ondanks deze mistige namiddag ben ik er zeker van dat de andere opvarenden hetzelfde voelden. We waren even weg van dagelijkse beslommeringen in een omgeving waar internet en GSM vergeten worden op maat van het samenspel tussen wind en water. We leefden. Daarvoor ben ik de zee steeds weer dankbaar om mij dat te laten beseffen. Probeer het zelf ook eens. De zee zingt, je hoeft alleen maar te luisteren ...